Μήπως...;

Μας τον παρέδωσε φτιαγμένον καλόν λίαν, να τον χρησιμοποιήσουμε, να τον ζήσουμε, να τον κυριεύσουμε, να τον γευτούμε και να τον απολαύσουμε. Κι αν μπορούμε κι όσο μπορούμε, να πιούμε την ομορφιά του μέχρι την τελευταία σταγόνα και να διψάσουμε από ευτυχία και ευγνωμοσύνη για περισσότερα και μεγαλύτερα.
Και εμείς, μόλις μπορέσαμε τον καταστρέψαμε· ερημώσαμε τους κήπους (από όπου τρώμε), ξεχερσώσαμε τα δάση (που αναπνέουμε), μολύναμε τα νερά (που πίνουμε) και κάναμε τον κόσμο που μας δόθηκε να ζήσουμε έναν απέραντο σκουπιδότοπο, τόσο απέραντο, που σκοτώνουν πια τα σκουπίδια μας τις άλλες μορφές ζωής σιγά σιγά, όσες δεν σκοτώνουμε οι ίδιοι με άλλα μέσα.

Δείτε αυτό το μικρό φιλμάκι

τραβηγμένο στο Midway, 2.000 μίλια μακριά από την κοντινότερη ήπειρο, και θυμηθείτε πως δεν δείχνει κάτι πολύ σπάνιο: στον Ειρηνικό, παρασυρμένα σε μεγάλες συγκεντρώσεις από τα θαλάσσια ρεύματα, υπάρχουν εκατοντάδες τετραγωνικά μίλια από επιπλέοντα σκουπίδια που σχηματίζουν τεράστιες, απροσπέλαστες νεκρές περιοχές, επικίνδυνες για ζώα και σκάφη, βιολογικές ερήμους που κάθε χρόνο μεγαλώνουν. Λέτε πριν από οτιδήποτε άλλο, να μας προλάβουν τα σκουπίδια μας;